دستاورد محققان كشور؛
تولید پوست مصنوعی از آدامس با فناوری نانو
دیجیتالر: تهران - محققان دانشكده فنی دانشگاه گیلان موفق شدند با تركیب 2 نوع پلیمر با صمغ (آدامس) عربی الیافی تولید كنند كه شباهت زیادی به پوست دارد و می تواند جهت ترمیم زخم های عمیق پوستی مورد استفاده قرار گیرد.
به گزارش روز سه شنبه گروه علمی ایرنا از ستاد ویژه توسعه فناوری نانوی معاونت علمی وفناوری ریاست جمهوری، پوست یك عضو پیچیده و در حقیقت بزرگترین ارگان بدن انسان است كه آنرا در برابر ورود میكروب محافظت كرده و همچون سدی در برابر اشعه فرابنفش است.
از دست دادن یا تغییر شكل پوست كه می تواند به دلایل خیلی از جمله اختلالات ژنتیكی، جراحی و سوختگی رخ دهد، منجر به بروز زخم های طولانی مدت شده كه این مورد منجر به كاهش ایمنی بدن می گردد. ازاین رو، به منظور كاهش احتمال مبتلا شدن به بیماری، ترمیم زخم بسیار حائز اهمیت خواهد بود.
دكترجواد مختاری، دانشیار دانشكده فنی دانشگاه گیلان، ضمن اشاره به تولید بافت مصنوعی جهت جایگزینی عملكرد بیولوژیكی و بازسازی بافت و بهبود زخم بعنوان اصلی ترین نقش فرایند مهندسی بافت، هدف از انجام این طرح را تولید یك داربست نانولیفی جهت ترمیم صدمه های عمیق پوستی معرفی نمود.
وی اضافه كرد: ه منظور تولید ساختاری با خصوصیات شبیه به پوست بدن، از مخلوط پروتئین ذرت، صمغ عربی و یك جزء پلیمری دیگر جهت تولید داربست استفاده شده است. با عنایت به خواص پلیمرهای مورد استفاده در این تحقیق، داربست تهیه شده علاوه بر شبیه بودن به ساختار پوست طبیعی، دارای خواص بندآوری خون، ضد میكروب و باكتری، ضدالتهاب، و سازگاری سلولی هم است.
«این داربست از نفوذ و تكثیر سلول حمایت می كند و از سویی سبب تحریك رگ سازی می گردد. همینطور با عنایت به اینكه پلیمرهای طبیعی انتخاب شده در این پژوهش (زئین و صمغ عربی) از خواص آنتی اكسیدانی برخوردار می باشند، انتظار می رود داربست تولیدشده در این پژوهش سبب بهبود دفاع آنتی اكسیدانی بدن و كاهش ضایعات بافتی شود. به علاوه پلیمرهای انتخاب شده در این پژوهش قیمت نسبتاً ارزانی دارند؛ ازاین رو داربست تولید شده ازنظر اقتصادی مقرون به صرفه خواهد بود.»
مختاری با اشاره به ساختار نانویی بافت های بدن اظهار داشت: تمام بافت های بدن از قبیل رگ، غضروف، استخوان، عصب و پوست از منظر بیولوژیكی شامل فرم های نانولیفی هستند. ازاین رو، داربست های نانولیفی گزینه مناسبی برای اتصال و تكثیر سلول ها نسبت به سایر داربست های رایج است. این نوع داربست ها دارای تخلخل های زیاد و نسبت سطح به حجم بالایی هستند كه این امر باعث افزایش چسبندگی سلولی و انتقال مواد مغذی به سلول ها و دفع ضایعات سلولی می گردد.
در طرح حاضر از مخلوطی از پلیمرهای زئین، پلی كاپرولاكتان و صمغ عربی با غلظت ها و نسبت های مختلف جهت تولید نانوداربست به روش الكتروریسی استفاده شده است. نانوداربست های تولید شده بعد از مراحل تولید تحت ارزیابی های ساختاری، مكانیكی و بیولوژیكی قرارگرفته اند.
بر اساس نتایج و تصاویر به دست آمده، داربست تولیدشده دارای تخلخلی قریب به 80درصد است. استقامت كششی نانوداربست 1.36 تا 3 مگاپاسكال و درصد ازدیاد طول آن 19.13 الی 44.06درصد اندازه گیری شده است كه خصوصیات مطلوبی برای مهندسی بافت پوست به حساب می آید.
این تحقیقات حاصل تلاش های زهرا پدرام- دانشجوی مقطع دكتری- دكتر جواد مختاری و دكتر مرجان عباسی- اعضای هیأت علمی دانشگاه گیلان- است. نتایج این كار در مجله ی Materials Science and Engineering: C با ضریب تأثیر 5.080 (جلد 93، سال 2018، صفحات 356 تا 366) به چاپ رسیده است.
علمی ** 1201 **1440
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب