از طرف من ببوس رویش

به گزارش دیجیتالر دل تنگی که عارض می شد، «نوشتن» دوا بود. کاغذها درد هجران را در سینه می فشردند و رهسپار مسافت ها می شدند تا مویه مجنون ها را به گوش لیلی شان برسانند. بسیار عاشقان مهجور، معشوقان چشم انتظار، مادران بی تاب، پدران غمگین، سربازان خسته، مهاجران دردمند، دبیران و والیان محتسب منش بر کاغذی قلم می زدند و می نگاشتند تا برسد به مقصدی که یک نفر آنرا بخواند.