زمین بهترین مكان برای تشكیل حیات نبوده است!
به نظر می آید تشکیل حیات و بقای آن در زمین از اقبال خوش ما بوده است. بر طبق بررسی های جدید تاریخچه ی کهکشان راه شیری، بهترین زمان و مکان برای تشکیل حیات حالا و اینجا نیست بلکه شش میلیون سال پیش در حاشیه کهکشان بوده است.
به گزارش دیجیتالر به نقل از ایسنا و به نقل از ساینس آلرت، این موقعیت خاص در فضا و زمان، بهترین یک دنیای قابل سکونت را داشته و مقاومت زیادی در مقابل انفجارهای پرتو گاما و ابرنواختر که فضا را با اشعه های کشنده منفجر کرده اند، داشته است.
حدود ۴ میلیارد سال پیش بخش های مرکزی کهکشان که شامل منظومه ی شمسی هم می شود به نسبت حاشیه های کهکشان امن تر شده و برای تشکیل حیات مناسب شدند.
ریکاردو اسپینلی(Riccardo Spinelli)، ستاره شناس دانشگاه اینسوبریا(Insubria) و موسسه ی ملی اخترشناسی ایتالیا می گوید: مطالعات ما نشان داده است که تا شش میلیارد سال قبل به جز مناطق پیرامونی کهکشان راه شیری که سیارات کمی داشته اند، سایر سیارات دائما در معرض انفجارهایی بودند که می تواند سبب انقراض های عظیم شود.
انفجارهای کهشکانی موضوعی جدی است و انفجار پرتو گاما و اشعه های کهشکانی دیگری که در اثر انفجار ابرنواختر ایجاد می شود به حدی شدید می باشد که می تواند سبب از بین رفتن حیات شود.
زمین هم از این مورد در امان نبوده است و انقراض های بزرگ در طول تاریخ در اثر همین ابرنواخترهاست. مانند انقراضی که سبب انتهای دوره ی(Pliocene) پلیوسن در ۲.۶ میلیون سال قبل شد و همینطور انقراض دوونین(Devonian) در ۳۵۹ میلیون سال قبل. انفجارهای پرتو گاما که نادر هستند از تشعشعات ابرنواخترها قوی تر و ویرانگرتر هستند. هردوی این رخدادها به چرخه ی زندگی ستارگان مربوط می شوند. ابرنواختر زمانی اتفاق می افتد که یک ستاره بزرگ به پایان چرخه ی زندگی می رسد و یا مواد تشکیل دهنده ی یک کوتوله ی سفید ناپایدار می شود.
تصور می شود انفجار پرتو گاما در اثر تبدیل ستاره ها به ستاره های نوترونی و یا سیاه چاله ایجاد می شود و ما می دانیم هنگامی که ستاره های نوترونی به یکدیگر می پیوندند هم این انفجار رخ می دهد. ما هیچ وقت چنین انفجاری در کهکشان راه شیری ندیده ایم و انفجارهایی که تابحال تشخیص داده ایم متعلق به کهکشان هایی بودند که میلیون ها سال نوری از ما فاصله دارند.
دانشمندان معتقدند که انفجار پرتو گاما ۴۵۰ میلیون سال پیش سبب انقراض در دوره ی اردویسین(Ordovician) دوره ای قبل از عصر دایناسورها شده است.
جانکارلو گیرلاندا(Giancarlo Ghirlanda) ستاره شناس موسسه ی ملی اخترشناسی ایتالیا می گوید: انفجار ابرنواختر بیشتر در مناطقی که ستاره ها تشکیل می شوند رخ می دهد. در مقابل انفجار پرتو گاما بیشتر در مناطقی رخ می دهد که سرشار از عناصر سنگین هستند.
گروه تحقیقاتی برای تشخیص امن ترین مناطق برای حیات، تاریخ تکامل کهکشان راه شیری را مدل سازی کردند و بر روی مناطقی که بیشترین انفجار پرتو گاما و ابرنواختر در آنها رخ می دهد تمرکز کردند.
بر طبق مدل آنها بخش های مرکز کهکشان ها زودتر از بخش های حاشیه ای شکل گرفتند و ازاین رو کهکشان راه شیری هم در تشکیل ستاره و هم در رخ دادن انفجارهای کیهانی فعال تر بوده است. با گذر زمان فعالیت بخش های مرکزی کم شد و فعالیت قسمت های خارجی افزایش یافت.
هنگامی که جهان در سالهای اولین خود بود عموما از هیدروژن و هلیوم ساخته شده بود. ستاره های اولیه از این گازها ساخته شده اند. عناصر سنگین تر از همجوشی هسته ای ستاره ها ساخته شدند و هنوز هم این عناصر از انفجار ابرنواختر به وجود می آیند. با تشکیل و از بین رفتن ستاره ها بخش مرکزی کهکشان راه شیری از نظر عناصر و فلزات سنگین غنی تر شد. این مورد سبب کاهش انفجار پرتوی گاما و امن تر شدن منطقه ی مرکزی شد.
اسپینلی می گوید: مطالعات ما نشان داده است که فشار تکاملی در هر دوره تحت تأثیر انفجار پرتو گاما است. با اینکه این رویداد به نسبت انفجار ابرنواختر کمتر رخ می دهد اما می تواند سبب انقراض های بزرگ شود.
باآنکه حاشیه ی کهکشان ها زمانی از بخش های میانی امن تر بودند اما بر طبق بررسی های این گروه در ۵۰۰ میلیون سال قبل حاشیه کهکشان راه شیری تحت تأثیر دو تا پنج انفجار پرتو گاما قرار گرفته است در حالیکه منظومه ی شمسی ما امن تر شده است. محققان خاطرنشان کردند که وجود حیات امروزی در زمین نشان داده است که انقراض های بزرگ لزوما مانع ایجاد حیات پیشرفته نمی شوند بلکه رخ دادن این انقراض ها با سرعت مناسب می تواند نقش مهمی در تکامل موجودات پیچیده ایجاد نماید.
منبع: digitaler.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب