شناسایی یک منظومه ستاره ای در فاصله 5000 سال نوری از زمین

ستاره شناسان آلمانی با کمک دو تلسکوپ که در اسپانیا قرار دارند، توانستند یک منظومه ستاره ای را در فاصله ۵۰۰۰ سال نوری از زمین مشاهده کنند.

به گزارش دیجیتالر به نقل از ایسنا و به نقل از دیلی میل، یک منظومه ستاره ای دوتایی که در فاصله ۵۰۰۰ سال نوری از زمین قرار گرفته و هر ۱۵ سال یک مرتبه یک انفجار بزرگ را به همراه دارد، با کمک یک جفت از تلسکوپ های "مجیک"(MAGIC) دیده شده است.
این منظومه معروف به "آراس مارافسای"(RS Ophiuchi) که در صورت فلکی مارافسای قرار گرفته است، از یک کوتوله سفید و یک غول قرمز تشکیل شده که در آستانه سوختن قرار دارد.
ستاره شناسان "موسسه ماکس پلانک"(Max Planck Institute) آلمان، این منظومه دوتایی را با تلسکوپ مجیک مورد بررسی قرار دادند. این سیستم از دو تلسکوپ "چرنکوف"(Cherenkov) تشکیل شده است که در "رصدخانه صخره بچه ها"(Roque de los Muchachos Observatory) در اسپانیا قرار دارند.
هر ۱۵ سال، یک انفجار شگرف حاصل از این سامانه دوتایی رخ می دهد چونکه غول سرخ، مواد خویش را بیرون می ریزد و به سطح کوتوله سفید کشیده می شود.
محل تولد یک نواختر، سامانه هایی است که در آنها دو ستاره بسیار متفاوت در یک رابطه هستند. معمولاً یک ستاره کوچک تر و یک ستاره بزرگ تر است. در این مورد، یک کوتوله سفید که یک ستاره کوچک، سوخته و متراکم است، به دور یک غول سرخ می چرخد که ستاره ای پیر و در آستانه سوختن است.
ستاره غول پیکر درحال مرگ، کوتوله سفید را با ماده ای تغذیه می کند که هنگام جریان یافتن گاز به سمت کوتوله سفید، لایه هیدروژن بیرونی آنرا می ریزد. این جریان ادامه می یابد تا وقتی که کوتوله سفید بیش از اندازه خویش را می خورد و منفجر می شود.
دما و فشار در پوسته های ستاره ای تازه به دست آمده، بیش از اندازه افزایش می یابد و یک انفجار بزرگ گرما را به همراه دارد. ستاره کوتوله، دست نخورده باقی می ماند و چرخه باردیگر شروع می شود تا تکرار شود. حدس پژوهشگران این بود که چنین انفجارهایی شامل انرژی های زیادی هستند اما جزئیات دقیق آن مشخص نبود؛ بخصوص برای این نواختر خاص.
دو تلسکوپ مجیک، پرتوهای گاما را ثبت کردند که از بالاترین انرژی هایی به حساب می آید که تابحال در یک نواختر اندازه گیری شده اند. این گروه پژوهشی به دنبال هشدارهای ابتدایی سایر دستگاههای اندازه گیری توانستند مشاهدات در ارتباط با پرتوهای گاما را در طول موج های متعدد انجام دهد. آنها توضیح دادند که فوران تماشایی "آراس مارافسای" نشان داده است که واکنش سریع تلسکوپ های مجیک واقعا موثر است. "آراس مارافسای" یک ستاره است که در صورت فلکی مارافسای قرار دارد.
"دیوید گرین"(David Green)، از پژوهشگران این پروژه اظهار داشت: حرکت آنها به سمت یک هدف جدید، بیشتر از ۳۰ ثانیه طول نمی کشد.
بعد از انفجار، چندین جبهه تلاطم از راه باد ستاره ای غول سرخ و محیط بین ستاره ای اطراف منظومه دوتایی منتشر می شود. این امواج مانند یک نیروگاه غول پیکر عمل می کنند که در آن، ذرات تا نزدیک به سرعت نور شتاب می گیرند.
تلفیقی از بررسی های انجام شده توسط تلسکوپ های روی زمین نشان داده است که پرتوهای گاما از پروتون های پرانرژی می آیند که هسته اتم های هیدروژن هستند.
گرین افزود: همینطور این امر، طغیان نواختر را به منبعی از پرتوهای کیهانی تبدیل می کند. با این حال، آنها تمایل دارند که نقش قهرمانان محلی را بازی کنند؛ یعنی فقط به پرتوهای کیهانی در همسایگی خود کمک کنند.
بازیگران بزرگ پرتوهای کیهانی، بقایای ابرنواختر هستند. جبهه های تلاطم حاصل از انفجارهای ستاره ای در مقایسه با نواخترها، بسیار شدیدتر هستند. برای درک کامل تعامل پیچیده رویدادهای خشونت آمیز با محیط بین ستاره ای در کهکشان راه شیری، مشاهدات بیشتری مانند آراس مارافسای مورد نیاز است.
به قول این گروه پژوهشی، همکاری مجیک به ادامه جستجوی اجرام بی قرار در کهکشان ما و فراتر از آن کمک خواهد نمود.
یافته های این پژوهش، در مجله "Nature Astronomy" به چاپ رسید.

منبع: دیجیتالر

1401/01/27

19:51:08

5.0 / 5

855

تگهای خبر: بازی , دستگاه , سیستم

این مطلب دیجیتالر را می پسندید؟

(1)

(0)

تازه ترین مطالب مرتبط

کامنت بینندگان دیجیتالر در مورد این مطلب

کامنت شما در مورد این مطلب

نام:

ایمیل:

کامنت:

سوال:

= ۵ بعلاوه ۳